Gymnastic is not for music…

 

Αποφάσισα να γραφτώ, στην αχαική πόλη που σπουδάζω, στο (μακριά απο εμάς) γυμναστήριο. Μόλις άνοιξα την πόρτα του γυμναστηρίου, το μοναδικό πράγμα που μου ήρθε στο κεφάλι, ήταν η μουσική. Και εξηγώ…

Προσπαθούσα να επιβιώσω μέσα στον κυκεώνα της ιδρωτίλας και της μουσκουλίασης,  ψάχνοντας να βρώ τραγούδια που να αντιπροσωπεύουν την άβολη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.Το πρώτο “μάθημα”, έγινε με την βοήθεια του γυμναστή με τις ξανθές ανταύγιες… Ήμουν σίγουρη οτι στο σπίτι του, την ώρα που έτρωγε για πρωινό τις κρεατίνες του, θα άκουγε Klaus Nomi με ολίγον τι Barbra Streisand. Αφού, λοιπόν, παρατηρεί οτι μου ταιριάζει το “Baby Elephant Walk” του  Henry Mancini, με βάζει να διανύσω 2 χλμ.

Σε όλη την διαδρομή, που πάς πάς και μένεις εκεί πάνω σε ένα όργανο βασανιστηρίου που ονομάζεται διάδρομος, φανταζόμουν όλους αυτούς τους σφίχτερμεν, να σηκώνουν τα βάρη τραγουδώντας όλοι μαζί το “Dancing Queen”, όχι απο τους ABBA, αλλά απο τους τοπικούς Raining Pleasures. Και όταν τελειώνει το σετάκι των 50 κοιλιακών, να ανεβαίνει ο Freddie Mercury με τον George Michael, στο άλλο όργανο που κάνει τορπίλα το στήθος, και να τραγουδάνε το “I Will Survive” με βαριά βρετανική προφορά. Και όλα αυτά, για να σπάσω, την αντρίλα-βαρβατίλα του γυμναστηρίου.

Και αφού περνάνε 2 ώρες, απο την στιγμή που μπήκα σε αυτό το κολαστήριο, συνειδητοποιώ οτι μόνο ένα τραγούδι θέλω να γίνουν πραγματικότητα οι στίχοι του:“My automobile”απο τους Parliament. 

Οι οποίοι λένε:  

You don’t have to walk home, my dear…

You don’t have to walk, oh my love…I

f you’ll be nice to me,

Whoa, I’ll be good to you,

And we’ll both ride home in my automobile…

Advertisements